H Mera Enos Hlithiou
Palatia Peftoun
GENRE
[Verse 1]
Όπως ανοίγει τα παραθυρόφυλλα ο ουρανός τρομάζει να δείξει τον ήλιο του και σήμερα μόνα εμπόδια τα σύννεφα σα σύνεργα κρύβουν τη μαεστρία του πύρινου άτλαντα να δώσει φώς στην κοινωνία απαγορέψαμε με κάθε νόμο το μόνο δρόμο στο ίδιο καλούπι το χτες και το αύριο εισχώρησαν στο τώρα μας μολύνοντας το χρόνο όσο βραδιάζει το σκοτάδι ξεμπροστιάζει το φως που βγαίνει πηγαίο και με τη βοήθεια ηλεκτρικών λαμπτήρων το τοπίο πιξελιάζει εγκέφαλος κουμπωμένος με λίθιο σαν κοράκι πάνω απ' τα κεφάλια μας κατέβασε και τα δυο καλώδια υψηλής τάσης και κατέβασε όλο το δίκτυο
Λένε ενόσο, κάποιοι πετούν με αεροπλάνα άλλοι δοκιμάζουν με τα γυμνά τους χέρια μιας χρήσεως πτήση σε πλάνα μονοπάτια πάνω σε τσιμέντου κράμα στη γιορτή του αληθινού ανθρώπου κάτω απ' το μάτι του Ρα η λογική σου δε φτουρά και λογικό αφού η μανία καταδίωξης θερίζει συνειδήσεις στης Ελλάδας το πανοπτικό γίνε αερικό κι εύχομαι στο ταξίδι σου να σε συνοδεύουνε πάντα οι πιο γλυκοί ανέμοι,πάντα οι πιο γλυκοί ανέμοι μια νέα μέρα περιμένει κρατήσου από το χέρι μου να δούμε τι θα φέρει
[Verse 2]
Βγαίνει ο ήλιος στη monopoly ονειροπόλα playmobil σκυμμένα τα κεφάλια μετατρέπουνε μια καινούρια μέρα σε μια ρουτίνα έγκλειστοι μέσα σε τέσσερις τοίχους να μιζεριάζουνε τ' άχρωμα πρόσωπά τους κι έπειτα μένουνε στάσιμοι θέαμα σε βιτρίνα μα ποια ουσία πίνετε και μετατρέπετε τον άνθρωπο σε ένα υποχείριο πόσα μάλλον ο ίδιος κατεβάζει και ποιος λόγος άραγε γίνομαι ένα κι εγώ με το σύστημα που προκαλεί το άγχος τρελό με θεωρείς μα κάνεις λάθος είναι σκέψεις εντός του κουτιού γι αυτό κι η σχιζοφρένεια χρόνο με το χρόνο τείνει να στέλνει τη συνείδηση στο βάθος ανεξέλεγκτος κυκλοφορώ ανεξέλεγκτος
Μα όταν πέφτουνε στάλες βροχής πάνω στο πρόσωπό μου θυμάμαι πως αφαιρέθηκα για δυο λεπτά αφαιρέθηκαν και δυο λεπτά απ' τον ύπνο μου επίσης σκοτοδίνη στα μάτια και πλάθω τη φαντασία βρέθηκα στην ουτοπία που ποτέ δε θα γνωρίσεις γι αυτό και με πιάνουν τύψεις μα ξέρω να συλλέγω στιγμές κι όσο τις σκέφτομαι θα 'θελα να ζούσα πάντα σ' αυτές τι μου επιφυλάσει τ' αύριο δε λες γυάλινη σφαίρα είναι η γη όλα για την πόζα παράνομοι καρποί φυτρώνουν τον εγωισμό του ανθρώπου μέσα σε μια χώρα που συχνά πυκνά θυμίζει και βιτσιόζα όταν τρώει τα παιδιά της ειδικά θα 'θελα πάντα να την πνίγω μες τα ίδια μου τα χέρια απ' την αγάπη μου για εκείνη
Όπως ανοίγει τα παραθυρόφυλλα ο ουρανός τρομάζει να δείξει τον ήλιο του και σήμερα μόνα εμπόδια τα σύννεφα σα σύνεργα κρύβουν τη μαεστρία του πύρινου άτλαντα να δώσει φώς στην κοινωνία απαγορέψαμε με κάθε νόμο το μόνο δρόμο στο ίδιο καλούπι το χτες και το αύριο εισχώρησαν στο τώρα μας μολύνοντας το χρόνο όσο βραδιάζει το σκοτάδι ξεμπροστιάζει το φως που βγαίνει πηγαίο και με τη βοήθεια ηλεκτρικών λαμπτήρων το τοπίο πιξελιάζει εγκέφαλος κουμπωμένος με λίθιο σαν κοράκι πάνω απ' τα κεφάλια μας κατέβασε και τα δυο καλώδια υψηλής τάσης και κατέβασε όλο το δίκτυο
Λένε ενόσο, κάποιοι πετούν με αεροπλάνα άλλοι δοκιμάζουν με τα γυμνά τους χέρια μιας χρήσεως πτήση σε πλάνα μονοπάτια πάνω σε τσιμέντου κράμα στη γιορτή του αληθινού ανθρώπου κάτω απ' το μάτι του Ρα η λογική σου δε φτουρά και λογικό αφού η μανία καταδίωξης θερίζει συνειδήσεις στης Ελλάδας το πανοπτικό γίνε αερικό κι εύχομαι στο ταξίδι σου να σε συνοδεύουνε πάντα οι πιο γλυκοί ανέμοι,πάντα οι πιο γλυκοί ανέμοι μια νέα μέρα περιμένει κρατήσου από το χέρι μου να δούμε τι θα φέρει
[Verse 2]
Βγαίνει ο ήλιος στη monopoly ονειροπόλα playmobil σκυμμένα τα κεφάλια μετατρέπουνε μια καινούρια μέρα σε μια ρουτίνα έγκλειστοι μέσα σε τέσσερις τοίχους να μιζεριάζουνε τ' άχρωμα πρόσωπά τους κι έπειτα μένουνε στάσιμοι θέαμα σε βιτρίνα μα ποια ουσία πίνετε και μετατρέπετε τον άνθρωπο σε ένα υποχείριο πόσα μάλλον ο ίδιος κατεβάζει και ποιος λόγος άραγε γίνομαι ένα κι εγώ με το σύστημα που προκαλεί το άγχος τρελό με θεωρείς μα κάνεις λάθος είναι σκέψεις εντός του κουτιού γι αυτό κι η σχιζοφρένεια χρόνο με το χρόνο τείνει να στέλνει τη συνείδηση στο βάθος ανεξέλεγκτος κυκλοφορώ ανεξέλεγκτος
Μα όταν πέφτουνε στάλες βροχής πάνω στο πρόσωπό μου θυμάμαι πως αφαιρέθηκα για δυο λεπτά αφαιρέθηκαν και δυο λεπτά απ' τον ύπνο μου επίσης σκοτοδίνη στα μάτια και πλάθω τη φαντασία βρέθηκα στην ουτοπία που ποτέ δε θα γνωρίσεις γι αυτό και με πιάνουν τύψεις μα ξέρω να συλλέγω στιγμές κι όσο τις σκέφτομαι θα 'θελα να ζούσα πάντα σ' αυτές τι μου επιφυλάσει τ' αύριο δε λες γυάλινη σφαίρα είναι η γη όλα για την πόζα παράνομοι καρποί φυτρώνουν τον εγωισμό του ανθρώπου μέσα σε μια χώρα που συχνά πυκνά θυμίζει και βιτσιόζα όταν τρώει τα παιδιά της ειδικά θα 'θελα πάντα να την πνίγω μες τα ίδια μου τα χέρια απ' την αγάπη μου για εκείνη
Related songs
No comments:
Post a Comment